Hełm z wizjerką Endurance PW55

EN 166 to norma europejska, która odnosi się do wszystkich środków indywidualnej ochrony oczu chroniących je przed uszkodzeniem, za wyjątkiem promieniowania nuklearnego, emisji laserowej i podczerwieni emitowanej przez źródła o niskiej temperaturze. Norma ta nie dotyczy tych środków ochronnych dla których opracowano osobne normy, jak np. dla okularów przeciwsłonecznych. Norma stosowana jest dla wszystkich typów ochron indywidualnych oczu, używanych do ochrony przed zagrożeniami spotykanymi w przemyśle, laboratoriach itp. Norma ta definiuje szereg parametrów określających możliwość zastosowania filtrów i oprawek.

Parametry odnoszące się do filtrów/soczewek:
Znakowanie filtra musi obejmować:
• numer kodowy filtra wraz z oznaczeniem stopnia ochrony i zaciemnienia
• symbol producenta
• oznaczenie klasy optycznej:
    Klasa 1 - nadające się do ciągłych prac, refrakcja (załamania) światła na poziomie +0.06 dioptrii,
    Klasa 2 - nadające się do prac okresowych nieciągłych. Tolerancja refrakcji na poziomie +0.12 dioptrii,
    Klasa 3 - do prac przygodnych, zakaz ciągłego noszenia. Tolerancja refrakcji +0.12/-0.25 dioptrii
• symbole wytrzymałości mechanicznej
• symbole zastosowań

Wyjaśnienie specyfikacji EN 166 1FT:

• 1 (klasa optyczna) - soczewki nadające się do ciągłych prac, refrakcja (załamania) światła na poziomie +0.06 dioptrii
• FT (wytrzymałość mechaniczna) - odporność na uderzenia o prędkości 45 m/s w skrajnych temperaturach (-5º / +55º)

Przykłady rozmieszczenia oznaczeń:

Przemysłowe hełmy ochronne

EN 397 to europejska norma wyznaczająca standardy, wymagania fizyczne i funkcjonalne oraz metody testów dla hełmów ochronnych stosowanych w przemyśle, mających chronić przede wszystkim przed zagrożeniem ze strony spadających obiektów, których uderzenie może spowodować zagrożenie dla zdrowia i życia pracownika, jak np. uszkodzenie mózgu lub pęknięcie czaszki. Norma obejmuje także opcjonalne właściwości ochronne wobec innych zagrożeń występujących w przemysłowym środowisku pracy.

Przemysłowe hełmy ochronne w zależności od przeznaczenia mogą różnić się konstrukcją. Niezależnie od tych różnic można wyszczególnić wspólne podstawowe elementy:
    • skorupa - zewnętrzna część hełmu, nadaje mu zasadniczy kształt; ma za zadanie przejąć część energii podczas przekazania jej do więźby, a także zapobiec kontaktowi ostrych przedmiotów z głową użytkownika; współcześnie do jej produkcji stosuje się głównie polietylen, ABS, lub laminaty poliestrowo-szklane;
    • więźba - wewnętrzna część hełmu, przymocowana do skorupy i przylegająca do głowy użytkownika; jej zadaniem jest amortyzacja uderzenia i równomierne rozprowadzenie jego energii na możliwie największą powierzchnię, by nie narazić żadnego fragmentu czaszki na większe niebezpieczeństwo;
    • pas główny - obejmuje głowę użytkownika na wysokości czoła i podstawy czaszki; w powiązaniu z więźbą umożliwia stabilne osadzenie hełmu na głowie, co jest bardzo istotne dla zagwarantowania skuteczności ochrony.

Według wytycznych normy, każdy kask powinien posiadać wytłoczone lub trwale naklejone na skorupę znakowanie, w postaci:
    • numer normy,
    • nazwa lub znak producenta,
    • rok i miesiąc produkcji,
    • rodzaj tworzywa,
    • zakres rozmiarów,
    • numer identyfikacyjny,
    • oznaczenia wymogów dodatkowych (jeśli spełnione).

Wymagania obowiązujące dla wszystkich hełmów spełniających normę EN 397:

    1. ochrona przed uderzeniami mechanicznymi - uzyskiwana dzięki wytrzymałości i właściwościom amortyzacyjny hełmu wynikającym z zastosowania odpowiednich materiałów oraz geometrycznych parametrów konstrukcyjnych; podczas przeprowadzanego testu, wartość energii docierającej do głowy po uderzeniu obiektu o wadze 5 kg z wysokości 1 m nie może przekroczyć 5 kN;

    2. odporność na przebicia - podczas przeprowadzanego testu, krawędź obiektu o wadze 3 kg opuszczonego z wysokości 1 m nie może wejść w bezpośredni kontakt fizyczny z głową;

    3. ognioodporność - podczas przeprowadzanego testu, hełm wystawiany jest na działanie płomienia; by próba zakończyła się pomyślnie, płomień nie może utrzymywać się na konstrukcji dłużej niż 5 s od usunięcia źródła ognia.

Testy na ochronę przed uderzeniami (1) i przebiciami (2) wykonywane są w temperaturze pokojowej, a także w temperaturze o wysokości 50℃ oraz -10℃.

Dodatkowo, hełm może zostać poddany testom nieobowiązkowym (w nawiasie podano oznaczenie, jakie musi występować na hełmie spełniającym dany wymóg):

    1. odporność na działanie skrajnych temperatur (150℃ / -20℃ / -30℃) - testy na ochronę przed uderzeniami i przebiciami przeprowadzane są w temperaturze 150℃, -20℃ lub -30℃;

    2. ochrona przed prądem elektrycznym (440 Vac) - hełm chroni użytkownika w przypadku krótkotrwałego, przypadkowego kontaktu z przewodem elektrycznym o napięciu do 440 Vac;

    3. odporność na zniekształcenie boczne (LD) – maksymalne możliwe odkształcenie hełmu musi być mniejsze lub równe 40 mm;

    4. ochrona przed odpryskami płynnego metalu (MM) - podczas ekspozycji na odpryski stopionego metalu, hełm nie może się deformować ani ulegać uszkodzeniu.

Prawidłowy dobór hełmu ochronnego dla danego stanowiska pracy jest warunkiem koniecznym osiągnięcia skutecznej ochrony głowy. W doborze hełmu należy więc uwzględniać następujące aspekty:
    • hełm powinien posiadać zakres regulacji długości pasa głównego gwarantujący dopasowanie do obwodu głowy użytkownika;
    • hełm powinien zachowywać swoje parametry ochronne w całym zakresie temperatur występujących na danym stanowisku pracy; 
    • jeżeli na danym stanowisku pracy występują inne niebezpieczne dla głowy pracownika czynniki (np.: odpryski stopionego metalu, obecność metalowych elementów pozostających pod napięciem elektrycznym) to hełm powinien zapewniać przed nimi ochronę.